Experimenteel onderzoek intensieve dienstverlening versus basisdienstverlening bij UWV

In Nederland zijn experimenten om vast te stellen wat de netto-effectiviteit is van re-integratie-instrumenten, nauwelijks toegepast. Ook het aantal studies dat gebruik maakt van geavanceerde niet-experimentele methoden is vrij klein. Daarom bestaat na veertig jaar investeren in re-integratie nog steeds grote onduidelijkheid over de effectiviteit ervan. Dit is voor de Tweede Kamer aanleiding geweest om het ministerie van SZW te vragen om experimenten op te (laten) zetten voor een valide effectmeting. In deze rapporten worden de resultaten gepresenteerd van een experiment waarmee intensieve dienstverlening en basisdienstverlening op effectiviteit zijn vergeleken. Dit betreft de dienstverlening zoals deze in de jaren 2012 en 2013 in de vierde tot en met de twaalfde maand WW werden ingezet. Basisdienstverlening bestond uit online dienstverlening (e-dienstverlening), een groepsgesprek in de vierde maand WW en beperkte inzet van workshops. Intensieve dienstverlening bestond naast online dienstverlening uit individuele gesprekken in de vierde, zevende, tiende en twaalfde maand WW en een iets ruimere inzet van workshops en competentietests.

Conclusie is dat bij intensieve dienstverlening de uitstroomkans (naar werk) significant hoger is dan bij  basisdienstverlening. Het gevonden effect is klein: minimaal enkele procentpunten, maar mogelijk iets groter.

Er zijn verschillende analyses uitgevoerd om de netto-effectiviteit van de intensieve dienstverlening vast te stellen. Het gaat in de eerste plaats om een beschrijvende analyse waarbij het aandeel van de deelnemersgroep dat is uitgestroomd uit de uitkering is vergeleken met dat van de controlegroep. Daarnaast zijn meer ingewikkelde, econometrische analyses uitgevoerd.

Op basis van de beschrijvende analyse kan geconcludeerd worden dat er tussen de groep met label ‘Intensieve dienstverlening’ en de groep met label ‘Basisdienstverlening’ een significant verschil bestaat naar uitstroom uit de uitkering (bijna drie procentpunten) en naar uitstroom naar werk (ruim twee procentpunten). De (cumulatieve) uitstroom is na zes, negen, twaalf en vijftien maanden vanaf de instroom in de WW vergeleken. Bovengenoemde (significante) netto-effecten manifesteren zich bij twaalf en vijftien maanden. Na zes tot negen maanden vanaf het begin van de WW-uitkering is het netto-effect nog klein en niet significant.

In de praktijk was de dienstverlening die de deelnemersgroep en de controlegroep kregen minder verschillend dan was beoogd. De groep met het label ‘Intensieve dienstverlening’ heeft minder vaak gesprekken gekregen dan de bedoeling was. Met de cliënten uit de groep met het label ‘Basisdienstverlening’ zijn weliswaar veel minder individuele gesprekken gevoerd, maar na (ongeveer) vier maanden uitkering, het moment waarop in het kader van de intensieve dienstverlening  het eerste gesprek plaatsvond, hebben de meesten van hen wel een groepsgesprek gehad. Daarom geven de gevonden effecten bij de beschrijvende analyse (twee tot drie procentpunten) een minimum effect weer. De econometrische analyses geven aan dat de effecten mogelijk groter zijn, maar de onzekerheidsmarge is te groot om hierover duidelijke uitspraken te doen.

In het rapport Experimenteel onderzoek intensieve dienstverlening versus basisdienstverlening bij UWV wordt verslag gedaan van de uitkomsten van één van de twee experimenten met WW-klanten bij UWV. Het rapport Aanvullende analyse experiment "e-dienstverlening" bevat de uitgebreide resultaten van een aanvullende analyse van het experiment.